Pary

© Dr Richard Bolstad, Trener NLP

Jednym z najbardziej satysfakcjonujących wyzwań dla mnie jako Praktyka NLP jest umożliwianie ludziom tworzenia i cieszenia się intymnymi związkami. Bazujący na NLP terapeutyczny proces dla par składa się z dwóch poziomów pracy. Na jednym poziomie praca polega na serii działań edukacyjnych, które wykonuję jako terapeuta. Formułuje to  oficjalną „zawartość”, którą omawiamy w trakcie naszych sesji. Jest sześć kluczowych obszarów, o których zawsze pamiętam (używając angielskiego akronimu FAMILY).

Ustalenie ram dla celu każdej sesji

Zwykle zaczynam od zwrócenia uwagi na fakt, że decyzja, aby szukać doradztwa dla par, jest sama w sobie wyrazem zaangażowania w utrzymanie jakiejś formy związku, pytam także, co skłoniło tę dwójkę do przyjścia do mnie. Kolejno słucham opisu każdej osoby  (jeśli to konieczne, nalegam na to, aby każdy miał swoją kolej wypowiedzi), z każdym z osobna buduję porozumienie, i sprawdzam, jakiego rezultatu oczekuje każda z osób. Jeżeli jedna z osób nie ma żadnego „celu” (np. Deklaruje, że jest zadowolona z aktualnego stanu rzeczy) pytam:

„Co musiałbyś/musiałabyś robić inaczej, żebyś nie musiał się zgadzać na przychodzenie tutaj?”

Na etapie ustalania celu, chcę wiedzieć:

„Czy oboje chcecie zachować ten związek, czy tylko jedno z Was, czy też żadne?”.

Zdaję sobie sprawę, że każda z osób może mieć stosunek ambiwalentny, ale chcę uzyskać zgodę obydwu osób co do tego, że celem sesji jest zachowanie związku, bądź nie będę traktował sesji jako doradztwa dla par. W ostatnim przypadku pracuję po prostu z indywidualnie każdą z osób, pomagając jej rozwiązać konflikt, tak aby każdy osiągnął satysfakcjonujące rozwiązanie (nawet przez znalezienie sposobu rozstania się). Wszyscy musimy mieć jasność, na jaki rezultat się umawiamy. Pozostała cześć tego modelu zakłada, że naszym celem jest poprawa związku.

Kotwiczenie

Wyjaśniam proces kotwiczenia i określam sposoby, w jakie może to działać dla związku. Ludzie w konflikcie często przeznaczają większość wspólnie spędzonego czasu na próby rozwiązania konfliktu, i obraz/głos/dotyk ich partnera jest teraz w asocjacji z konfliktem. Czują się źle, kiedy się widzą, słyszą lub dotykają. Żeby przekotwiczyć pozytywny stan, proszę, aby zamknęli oczy i ponownie przeżyli w wyobraźni moment, w którym czuli się naprawdę dobrze z drugą osobą (np. wkrótce po pierwszym spotkaniu). Po czym proszę, aby otworzyli oczy i zauważyli, że jest to ta sama osoba!!! Procesu tego Virginia Satir używała podczas  pracy z historią rodzinną. Uczę również parę, jak skutecznie stosować kotwiczenie (np. Nie walczyć w sypialni; spędzać czas wspólnie bez kłótni).

Metaprogramy i wartości (patrz Transforming Communication  str. 179-190).

Wyłaniam również każdą z ich wartości dotyczących związku i życia; lub daję im to jako zadanie domowe (do wykonania osobno, mogę także poprosić o to, aby spróbowali się domyślić, jakie wartości ma druga osoba; tak więc zaczynają przyswajać pomysł, że mają różne wartości). Omawiam różnicę i znajduję podobieństwa.  Zwykle daję im  kwestionariusz stylów osobowości Myersa Briggsa i kwestionariusz pozwalający określić ich preferowany  kanał zmysłowy. Oczywiście nigdy nie zakładam, że wyniki tych kwestionariuszy są „prawdziwe” dla ich rzeczywistych zachowań. Podejmuje własne decyzje co do tego, co się dzieje, i w trakcie sesji pomagam im zauważyć ich metaprogramy i różnice w preferowanych rodzajach percepcji zmysłowej. Zazwyczaj poruszającym doświadczeniem jest  odkrycie przez parę, że druga osoba nie musi być zakwalifikowana jako „zła”, może być po prostu „inna”. Uczę ich, jak wykorzystywać wzajemnie swoje modele i jak zbudować porozumienie w oparciu o model drugiej osoby.

Terapia indywidualna

Może być wymagana sesja z każdą osobą, aby oczyścić negatywne kotwice używając procesów NLP, takich jak Proces Traumy (patrz Transforming Communication, str.110-112 & 118-120) lub podobnych, aby uzdrowić jakieś starsze cierpienia powiązane ze związkiem. Jest to również użyteczny sposób uzyskania jasności co do pożądanego przez osobę rezultatu. Umawiam się, że ta sesja ma charakter poufny i proszę o pozwolenie przed podniesieniem kwestii z sesji indywidualnych na sesji wspólnej. Niektórzy terapeuci wolą, aby inny terapeuta przeprowadzał sesje indywidualne. Każde z podejść ma swoje zalety.

Strategie miłości i atrakcyjności

Wydobywam każdą z czterech strategii, których używa osoba ( Po czym poznasz, że jesteś kochany? W jaki sposób zaczynasz kogoś  kochać/ po czym rozpoznajesz, że kogoś kochasz? Po czym poznasz, że kogoś pociągasz/ktoś czuje pociąg do Ciebie? Po czym rozpoznajesz, że ktoś Cię pociąga?). Następnie uczę każdą z osób, jak uzupełnić/ wypełnić/ zrealizować spójnie strategię drugiej osoby.

A) Strategia rozpoznawania, że jest się kochanym. Zasadniczo jest to strategia posiadająca jeden krok, którego wyłonienie opisał Tony Robbins w  „Unlimited Power”, rozdział 8 (patrz str 6 w „Transforming Communication In Families Manual”)

B) Strategia odczuwania miłości. Użyj podobnego procesu,aby wprowadzić ich w asocjację z czasem, w którym czuli miłość i dowiedz się, w jaki to robili sposób. Czego użyli jako znaku, który pozwolił im „zakochać się”?

Zastosowanie tej strategii często zostaje uniemożliwiony przez późniejsze traumatyczne wydarzenie (osoba zatrzymuje się nawet przed przejściem przez ten proces, ponieważ ostatnim razem doprowadziło to do sytuacji, w której została zraniona). Jeżeli odkryjesz, że tak właśnie się dzieje, możesz zdecydować się na zastosowanie procesu Traumy NLP (patrz Transforming Communication, str. 110-112 & 118-120).

C) Strategia na rozpoznanie, że kogoś pociągają. Jest prawdopodobne, że w jakimś czasie ich partner czuł pociąg wobec nich. Mogą teraz tego nie spostrzegać. Dowiedz się w jaki sposób zauważyli to poprzednim razem i sprawdź czy są świadomi, kiedy to się obecnie wydarza. Czuć pociąg, a miłość to dwie różne kwestie. Żeby uczynić tę różnicę jasną, używam zwykle używanego w Nowej Zelandii kolokwializmu: „Po czym poznasz, że ktoś jest na Ciebie napalony?”

D) Strategia, aby rozpoznać, że ktoś ich pociąga ( czytaj „że się napalają”). Oczywiście większość ludzi powie Ci, że to po prostu magia. To jest dopiero problem! Zadaję wtedy pytania „Czy gdybyś był ślepy, też byś się napalił? Czy gdybyś był głuchy, też byś się napalił? Czy gdybyś nie mógł czuć dotyku od szyi w dół, też byś się napalił? Czy gdybyś nie miał węchu, czy to by dalej się wydarzało?” Chcę, aby połączyli się ze zmysłowym doświadczaniem pożądania seksualnego. Osoba, z którą pracujesz jest ssakiem. Posiada zatem system hormonalny, który jest zaprojektowany, aby tworzyć takie pożądanie. Możliwości odczuwania go są tak częste, że jedynym sposobem na powstrzymanie się od robienia tego, jest trzymanie tych doznań poza obrębem świadomości.

Możesz zastanawiać się, dlaczego wypytywać się o seksualne pożądania, kiedy osoba chce miłości? Moim zdaniem, miłość jest słońcem, które wykarmia wzrost intymności, ale fizyczne przyciąganie – pożądanie – jest sokiem, który ją żywi. Ludzie często fantazjują, że ich związek wyrośnie z powietrza. Zauważyłem, że kiedy wprowadzam ich w asocjację z wyobrażeniem związku, w który chcieliby zainwestować energię, pociąg ma duże znaczenie! Proste wyłonienie tych strategii zmierza do reaktywowania ich. Często prowadzę taką grę z osobą, która ma oczywiście nieskuteczną strategię, („Mam rozumieć, że rozpoznajesz to, że ktoś na Ciebie leci tylko wtedy, kiedy o tym Ci powie. Zatem gdybym wcielił się w Ciebie i zobaczyłbym taką osobę, na którą jestem napalony, a ona patrzyłaby na mnie oddychając dwa razy szybciej niż normalnie, uśmiechając się i utrzymując stały kontakt wzrokowy, oraz opowiadałaby o rzeczach, które ją podniecają, to musiałbym powiedzieć sobie, że prawdopodobnie nie jest zainteresowana?”)

Wzorce komunikacyjne

Uzyskuję zgodę na kilka prostych ustaleń co do sposobów komunikowania się.

Zaliczam tu komunikaty od ”JA”, dzięki którym uczą się wyrażać swoje intencje i reakcje, słuchanie zwrotne (ustną informację zwrotną), aby sprawdzić właściwość swojej percepcji, oraz rozwiązywanie konfliktów metodą wygrana-wygrana w oparciu o „kroki w dół” – stopniowe uszczegółowienia, aby dzielić się opisem rezultatu, lub „kroki w górę” – stopniowe uogólnienia, aby powielić akceptowalne rozwiązania (patrz Transforming Communication, str 219, definicja kroków w górę i kroków w dół (chunk-up i chunk-down)). Podczas gdy trenuję z nimi te procesy, tak naprawdę odkrywamy właściwe wzorce, bardziej zajmując się „prawdziwym” zadaniem terapii par, którym jest…

Interwencja w zamkniętych pętlach komunikacyjnych, gdy tylko wystąpią w trakcie sesji

Drugi i ważniejszy poziom moich sesji z parami obejmuje badanie rzeczywistej struktury ich wzajemnej komunikacji. Struktura tej komunikacji jest ważniejsza niż teoretyczna zawartość (która może być dowolnym z powyższych problemów, lub jakąś kwestią, w której para nie znalazła wcześniej porozumienia).

W tym punkcie praca z parami różni się zdecydowanie od pracy indywidualnej. Metamodel jest właśnie takim narzędziem NLP, które pozwala ludziom na przedstawianie określonych zmysłowo komunikatów od „JA”, oraz dzięki któremu mogą oni otrzymywać zmysłowo określoną informację zwrotną ( patrz Transforming Communication str 122-123).

Około 80% moich interwencji wobec par ma następujący charakter

Osoba A: „Jesteś niewiarygodnie niewrażliwy, oto co jest tutaj nie tak!”

Terapeuta: „Zatem to jest to, co Cię w istocie martwi. Niech sprawdzę, w jaki sposób on jest niewrażliwy?”

Osoba A:” Cóż, w ogóle nie słuchał tego, co powiedziałam?”

Terapeuta: ”Zatem masz wrażenie, że on nie słuchał. [do osoby B] Słuchałeś?”

Osoba B: „Oczywiście, że tak. Słyszałem każde słowo. Zawsze mnie w ten sposób obrażasz.”

Terapeuta: ”Zatem jeśli chodzi o Ciebie, to słuchałeś. (do osoby A) A jeśli chodzi o Ciebie,  to Cię nie słuchał. Co pozwoliłoby Ci poznać, że on rzeczywiście słucha?”

Osoba A: „ Oczywiście gdyby patrzył na mnie”

Terapeuta [do Osoby B]: „Czy wiedziałeś, że to jest to, co ona potrzebuje zobaczyć,  żeby czuła się słuchana?”

Osoba B: ”Nie.”

Terapeuta: „Zatem mogło się to wydarzyć kilka razy, a kiedy ona skarżyła się, Ty czułeś się obrażany, zgadza się?”

Osoba B: ”Tak. I przypuszczam, że kiedy tak się czuję, rzeczywiście mniej słucham.”

Osoba A: ”Dokładnie. Więc skąd mam wiedzieć, że słuchasz, jeśli nawet nie patrzysz na mnie?”

Terapeuta: ”To już mamy za sobą, prawda? Jednym, ze sposobów, aby rozwiązać tę sytuację, jest to, że on będzie patrzył na Ciebie. Może jeszcze dodałbym… Czy czujesz się słuchana przeze mnie?”

Osoba A: Jasne.

Terapeuta: „Dzieje się tak, ponieważ jedną z rzeczy, które robię zanim Ci odpowiem, jest sprawdzanie za każdym razem, czy zrozumiałem, co powiedziałaś. Rodzaj powtórki, aby dowiedzieć się, czy właściwie to pojąłem. Daje nam obojgu informację o tym, czy Cię rozumiem.”

W tej sekwencji terapeuta używa pytań  metamodelu połączonych ze słuchaniem zwrotnym. Modeluje również i uczy procesu informacji zwrotnej. Byłoby niezwykle łatwo dla terapeuty założyć (z osobą A), że oboje wiedzieli, co „niesłuchanie” czy nawet „bycie niewrażliwym” znaczy dla każdego z nich. W terapii par natomiast kluczem jest wewnętrzne kwestionowanie każdej definicji i każdej presupozycji! Samo to, że jedna osoba odnosi się do czegoś, a druga potakuje, nie oznacza to jeszcze, że oboje wiedzą, o czym mówią.

Przejdźmy nieco ku szczegółom (chunk down) –  wyjaśnię krok po kroku, co się wydarza „nie tak” w konfliktach par podobnych do powyższego i jak terapeuta NLP może tu zadziałać.

(Cały model jest jasno wytłumaczony w Changing With Families  Satir, Grinder and Bandler – wyd. polskie „Zmieniamy się wraz z rodzinami”, GWP, jak również w naszej książce Transforming Communication).

Tutaj a) wyjaśnię, czym jest zamknięta pętla komunikacyjna, i b) przedstawię trzy kluczowe umiejętności potrzebne do jej rozwiązania (dwie do użycia dla pary, a trzecią dla terapeuty)

Zamknięte pętle komunikacyjne: przykład

Robyn i Belinda mieszkają razem. Robyn wraca z pracy i cieszy się, że zobaczy Belinde. Decyduje się dać o tym znać. Gdyby Robyn i Belinda miały duże zdolności telepatyczne, Belinda mogłaby „przeczytać jej myśli”. Będąc człowiekiem, Robyn musi wybrać jakieś słowa czy działania, aby przekazać komunikat o swoich uczuciach. Przefiltrowuje swoje wewnętrzne doświadczenie (myśli i uczucia) w słowa. Komunikat, który podaje brzmi „Cześć! Jak Ci minął dzień?” Kiedy Belinda otrzymuje ten komunikat, musi zdecydować, co on dla niej oznacza. Flitruje komunikat w wewnętrzne przedstawienie tego, co Robyn myśli i czuje. W dobrym razie, kiedy Robyn mówi ”Cześć! Jak Ci minął dzień?”, Belinda decyduje, że Robyn jest zadowolona ze spotkania. Może wówczas być rozradowana widząc Robyn i przedstawić jej swój komunikat: „Świetnie, a jak tam Twój?” W ten sposób działają najprostsze wersje pętli komunikacyjnych.

Ale jeśli filtr Belindy działa inaczej? Być może ostatnio Robyn zadawała dużo dosyć osobistych pytań i była przy tym dość krytyczna w stosunku do jej stylu życia. Być może ostatnio Belinda myślała, że Robyn za bardzo wnika w jej prywatne życie. W takim razie może ona przefiltrować w wewnętrznym przedstawianiu  Robyn, która wytacza właśnie tę kampanię. Kiedy Belinda przyjmuje właśnie ten rodzaj wewnętrznej percepcji, zmieni się jej stan emocjonalny (zacznie się złościć) i jej komunikat zwrotny będzie być może brzmiał inaczej „Nie wsadzaj nosa w nie swoje sprawy. Czemu nie zostawisz mnie w spokoju!” Teraz, kiedy Robyn przefiltruje tę wiadomość, może otrzymać wewnętrzny obraz Belindy, która się na nią złości, lub takiej, która nie chce z nią mieszkać.

Kiedy ten proces już się zacznie, może się nasilać. Stan Robyn może się zmienić, jako rezultat jej wewnętrznego przedstawienia sobie, że Belinda nie chce z nią mieszkać. (Robyn się zezłości). Jeśli Robyn odpowie „Zawsze się tak złościsz! Nie możesz być po prostu przyjazna?”, Belinda będzie miała  „dowód” na to, że Robyn wtrąca się w jej życie i analizuje je. To jest zamknięta pętla komunikacyjna. Belinda się denerwuje w związku z tym, co wyobraża sobie, że Robyn miała na myśli; Robyn denerwuje się w związku z tym, co wyobraża sobie, że Belinda miała na myśli, i tak w kółko. Pętla jest zamknięta, ponieważ nikt nie sprawdza, czy rzeczywiście otrzymał właściwy komunikat.

W ujęciu metamodelu, Belinda usunęła tę część komunikatu, w której Robyn powiedziała, że chciałaby, aby była ona  przyjaźnie nastawiona. Dokonała uogólnienia jednej uwagi o tym, że się złości,  przypisując jej znaczenie, że Robyn na okrągło wtrąca się w jej życie. Zniekształciła własną teorię na ten temat, zmieniając ją w udowodniony fakt, jakby mogła czytać w myślach Robin. Pytania metamodelu są jednym ze sposobów na otwarcie zamkniętej pętli komunikacyjnej. Zadając te pytania pomagasz ludziom przekazać bardzo jasny komunikat o ich wewnętrznym doświadczeniu.

Jasny komunikat od 'JA’ rozwiązuje zamkniętą pętlę komunikacyjną.

Takie jasne komunikaty są często nazywane „Komunikatami od  Ja”, ponieważ opisują wewnętrzne doświadczenia, które „JA” mam. „Komunikaty od Ja” są  jedną z dwóch umiejętności, których para może samodzielnie użyć w celu rozwiązania zamkniętych pętli komunikacyjnych. W naszym przykładzie, kiedy Belinda mówi „Nie wkładaj nosa w nie swoje sprawy. Czemu nie zostawisz mnie w spokoju!”, wypowiedziała się na temat Robyn – komunikat na 'Ty’. Poprzez użycie komunikatu od „JA” mogłaby nie tylko rozwiązać własny problem szybciej, ale również pomogłaby, w uzdrowieniu rozdźwięku między nimi. Mogłaby powiedzieć „Kiedy pytasz mnie o to, nie jestem pewna, o co naprawdę zostałam zapytana” albo „Kiedy mam odpowiadać na to pytanie, czuję się kontrolowana. Domyślam się, że czuję się niewygodnie z pytaniami, które mi ostatnio zadawałaś”. Robyn może czuć się zaskoczona, ale przynajmniej będzie wiedziała, o co chodzi Belindzie. W kolejnym kroku Robyn używa komunikatu na „TY” („Zawsze się tak złościsz. Nie możesz być po prostu przyjazna?”). Używając komunikatu od 'JA” mogłaby powiedzieć „Chciałam po prostu być przyjazna”, lub „Nie wiem, zrobiłam źle. Jestem zszokowana. Chciałam tylko zapytać Cię, jaki miałaś dzień”.

Być może najlepszym rozwiązaniem poczekać do następnego razu z wyciągnięciem tej kwestii, ale przynajmniej z komunikatem od „JA” Belinda wiedziałaby z większym prawdopodobieństwem, że nie była obwiniana. Jasny komunikat od „Ja” opisuje jak Ja się czuję (stan) i na jakie zmysłowo określone doświadczenie reaguję.

Słuchanie zwrotne rozwiązuje zamknięte pętle komunikacyjne

Jest również druga umiejętność, która może być użyta przez parę do rozwiązania zamkniętej pętli komunikacyjnej. Jest to słuchanie zwrotne (odzwierciedlające), albo informacja zwrotna. Słuchanie zwrotne obejmuje ponowne powiedzenie tego, co osoba powiedziała, w taki sposób, jak gdyby powiedziała komunikat od „JA”. Stwierdzenie zwrotne sprawdza, jakie było właściwie znaczenie ukryte za słowami. Przykładowo, kiedy Belinda powiedziała „Nie wsadzaj nosa w nie swoje sprawy. Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju?”  Robyn mogła odpowiedzieć „Kiedy pytam Cię o Twój dzień w ten sposób, dokucza Ci to?”. W ten sam sposób, po tym jak Robyn powiedziała „Zawsze się tak złościsz. Nie możesz być po prostu przyjazna?” Belinda mogła odpowiedzieć „Kiedy mówię tak, brzmi to dla Ciebie, jakbym była zła. Jesteś rozczarowana, że nie jesteśmy w lepszych stosunkach.”

Kiedy używasz słuchania zwrotnego, sprawdzasz czy komunikat, który otrzymałeś, po przejściu przez dwa systemy filtrujące jest rzeczywiście wystarczająco jasnym opisem wewnętrznego doświadczenia drugiej osoby.  W pewien sposób, jest to pytanie, które mówi ”Niech sprawdzę, czy zrozumiałem Twój komunikat właściwie. Masz na myśli, że…?”  Kiedy jest to zrobione ze szczerym, pełnym zainteresowaniem co druga osoba miała na myśli, ma potężny efekt. Druga osoba będzie czuła się zrozumiana. Prawdopodobnie kiwnie głową lub potwierdzi werbalnie, żeby dać Ci znać, że Twój zwrot jest zasadniczo poprawny. Kiedy Ty będziesz przedstawiał swoją kwestię, będzie bardziej chciała Ciebie słuchać. Jeżeli odniesiesz pełny sukces, zacznie zadawać pytania zwrotne do Twoich komunikatów, aby sprawdzić własne zrozumienie (okaże się, że nauczyła się tej umiejętności).

Czy Twoja informacja zwrotna była dokładnie właściwa, czy nie, zmierza  ku zachęceniu drugiej osoby, aby mówiła używając jaśniejszych komunikatów. Dzieje się tak, ponieważ Twoja informacja zwrotna subtelnie zmienia sposób w jaki druga osoba myśli, o tym co chce przekazać. Informacja zwrotna delikatnie zmienia wypowiedź osoby w duchu metamodelu.

a) Informacje zwrotne zawierają słowo „TY” (performatyw w kategoriach metamodelu). Przypominają one osobie, kto dokładnie to czuje, i kto myśli, że te rzeczy są prawdą np. „Więc dla CIEBIE…”

b) Informacje zwrotne zawierają zmysłowo określone zwroty, jak  „Ty CZUJESZ…” „Sposób w jaki to WIDZISZ…” „Twoim ZDANIEM …” „Ty MYŚLISZ…” Kwestionuje to takie wzorce metamodelu, jak czytanie w myślach. Przypomina osobie „To jest Twoja PERCEPCJA tego, co się dzieje”

c) Informacje zwrotne pomagają uniknąć związku przyczyny i skutku, złożonych równoważności i operatorów modalnych przez samo używanie struktury „Kiedy… (to zmysłowo określone wydarzenie ma miejsce)…. Ty czujesz/myślisz…(wewnętrzna reakcja)”. To powstrzymuje osobę od filtrowania własnych doświadczeń tak, jakby ktoś lub coś „powodowało, że oni” czują lub myślą w pewien sposób. W swojej informacji zwrotnej możesz wsadzić osobę z powrotem na miejsce „bycia własną przyczyną” w ich życiu. „Kiedy TO się wydarza, Ty czujesz TO” otwiera dla  Ciebie możliwość zareagowania innym odczuciem.

d) Informacje zwrotne mogą realistycznie ograniczać wydarzenia, kwestionując stawianie ogólnych kwantyfikatorów. Pierwsze stwierdzenie Robyn brzmiało „ZAWSZE się tak złościsz”. „Zawsze” jest kwantyfikatorem ogólnym. Belinda nie musi się kłócić, czy jest to prawdą czy nie. Może po prostu odpowiedzieć „Kiedy powiedziałam to, zabrzmiało dla Ciebie, jakbym była zła”. Jej informacja zwrotna odnosi się do TEGO JEDNEGO KONRETNEGO RAZU, zamiast do „zawsze”.

Używany przez terapeutę metamodel rozwiązuje zamknięte pętle komunikacyjnych.

Używane wraz ze słuchaniem zwrotnym i rozmiękczaniem ram pytania metamodelu mogą pomóc w rozjaśnieniu kwestii zamkniętej pętli komunikacyjnej. Kiedy Belinda powiedziała „Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy. Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju?” terapeuta może odpowiedzieć „Potrzebujesz zatem, aby dawała Ci więcej przestrzeni. Nie jest dla mnie jasne, w jaki dokładnie sposób była wścibska?” Kiedy Robyn powiedziała „Zawsze się tak złościsz. Nie możesz być po prostu przyjazna?” terapeuta może powiedzieć „Kiedy mówiła to brzmiała, jakby się zezłościła. Chodzi Ci o to, że ona ZAWSZE brzmi dla Ciebie w ten sposób?” albo „Chciałabyś, aby ona była bardziej przyjazna. Co dokładnie mogłaby zrobić, żeby być bardziej „przyjazną”?. Więcej przykładów tego procesu jest podanych w Changing with Families (Zmieniamy się wraz z rodzinami, GWP).

Metamodel, raz jeszcze, zachęca drugą osobę do dawania jasnych komunikatów od 'Ja’. Zauważ jednak, że nie polecam, abyś uczył parę metamodelu. Użycie metamodelu polega na niedopasowaniu. Kwestionujesz i uszczegóławiasz to, co osoba mówi. Wymaga to wysokiego stopnia porozumienia, aby użycie metamodelu było skuteczne.

Proces a treść

Są zatem dwa poziomy na których pracuję z parą: a) „Treść” ich szczególnych nieporozumień, poszczególne kwestie, które pojawiają się, kiedy badamy ich metaprogramy etc., oraz b) proces ich sposobu komunikowania się podczas sesji. Jak we wszystkich sprawach komunikacyjnych, treść jest bardzo pociągająca, przez co rozumiem, że kuszącym jest zaangażować się w kwestie; w szukanie rozwiązania; kto, kiedy, co powiedział; kto ma jakie wartości, metaprogramy czy negatywne kotwice. Kluczem do skutecznej pracy z parą jest poświęcanie uwagi przez większość czasu procesowi. Rozwiązanie konfliktu jest wielkim doświadczeniem, ale bez zrozumienia struktury skutecznej komunikacji, para będzie prawdopodobnie powracać, aby uzyskać pomoc w rozwiązywaniu przyszłych konfliktów. Wiedząc o tym chcę, abyśmy niekoniecznie rozwiązywali do końca treść konkretnej sesji, jeżeli możemy poświęcić czas na pełne zbadanie i rozwiązanie zamkniętej pętli komunikacyjnej.

Jest jeszcze jedna końcowa rzecz, którą robię na sesji z parą. Zamykając sesję, mówię parze, co doceniam we wspólnej z nimi sesji, co uważam za sukces w ich wzajemnej interakcji. Komunikaty od „JA” i informacje zwrotne nie służą tylko rozpoznawaniu, co jest nie tak. Moim celem jest również, aby para przyzwyczaiła się do celebrowania tego, co poszło dobrze.

Podsumowanie

Jest pewna struktura, która pozwala zbudować i utrzymać bliski, intymny związek. Tak jak wszystko inne dzieje się to w naszej neurologii. NLP oferuje nam sposoby na modelowanie tego procesu i przekazywanie go dalej.

Proces pomagania parze w utrzymywaniu związku składa się z następujących kroków:

• ustalenie rezultatu z obojgiem.
• ustalenie jasnych rezultatów z każdą osobą
• edukacja w zakresie kotwiczenia i usuwania negatywnych kotwic
• wyłanianie i edukacja w zakresie wartości i metaprogramów
• oczyszczanie problemów i precyzowanie pożądanych rezultatów na terapii indywidualnej
• określanie ich strategii miłość i pożądania (po czym poznasz, że ktoś Cię kocha? Po czym poznasz, że kogoś kochasz? Po czym poznajesz, że kogoś pociągasz? Po czym poznasz, że ktoś  Cię pociąga?).
• coaching w zakresie używania komunikatów od „Ja” i słuchania zwrotnego
• przerywanie i przekierowywanie zamkniętych pętli komunikacyjnych, kiedy powstają, przy użyciu metamodelu.
• utwierdzanie związku

Bibliografia:

1. Bandler, R., Grinder, J. and Satir, V. Changing With Families, Science and Behaviour, Palo Alto,California, 1976, wyd. polskie: „Zmieniamy się wraz z rodzinami”, GWP.
2. Bolstad, R. & Hamblett, M.,  Transforming Communication, Longman Paul, Auckland New Zealand, 1992.
3. Cameron-Bandler, L. Solutions, Futurepace, San Rafael California, 1985.
4. James, T. & Woodsmall, W. Time Line Therapy and The Basis of Personality, Meta, Cupertino, California, 1988.